به طور سنتی حقوق مالکیت فکری به دو شاخه‌ی اصلی حقوق مالکیت صنعتی و حقوق مالکیت ادبی و هنری تقسیم می‌شود. جدیدترین قانون در خصوص حقوق مالکیت صنعتی، قانون ثبت اختراعات، طرح‌های صنعتی و علائم تجاری است که در سال 1386 به تصویب رسیده و آیین‌نامه اجرایی آن نیز یک سال بعد به تصویب رسیده است. همچنین ایران در سال1337 به کنوانسیون پاریس برای حمایت مالکیت صنعتی و در سال 1377 به آخرین اصلاحات آن و در سال 1380 به سازمان جهانی مالکیت معنوی، در سال 1382 به موافقت‌نامه پاریس و پروتکل مادرید و همچنین موافقت‌نامه لیسبون ملحق شده است.

در زمینه‌ی حقوق مالیکت ادبی و هنری اگرچه ایران در سطح ملی از مجموعه قوانین و مقررات نسبتاً معقولی از قبیل: قانون حمایت از حقوق مولفان و مصنفان و هنرمندان مصوب 1348 و آیین‌نامه اجرایی آن، قانون ترجمه و تکثیر کتب و نشریات و آثار صوتی مصوب 1352 و قانون حمایت از نرم‌افزارهای رایانه‌ای و آیین نامه اجرایی آن و همچنین قانون تجارت الکترونیک مصوب 1382برخوردار است، اما بلحاظ عدم الحق به کنوانسیون برن در خصوص حمایت آثار ادبی و هنری و کنوانسیون رم راجع به حمایت‌های حقوق اجراکنندگان، حقوق تولیدکنندگان صفحات صوتی و حقوق سازمان‌های پخش، حمایت جدی از حقوق مالکیت ادبی و هنری وجود ندارد، و این موضوع خود منجر به آن شده است که نظام کپی رایت ایران با نظام جهانی فاصله زیادی داشته باشد.