بیمه عملیاتی است که در آن بیمه‌گر افرادی (بیمه‌گذاران) را که در معرض خادثه و ریسک خاصی قرار دارند، سازماندهی می‌کند و از محل مبالغی که از جمع حق بیمه‌های دریافتی فراهم شده از بیمه‌گذارانی که این حادثه عملاً برای آن‌ها تحقق می‌یابد رفع خسارت می‌نمایند.

 در هر کشوری از جمله در ایران، بیمه‌ها به دو دسته‌اند بازرگانی و اجتماعی تقسیم می‌شوند. بیمه‌های اجتماعی در ایران مشمول قانون تامین مالی اجتماعی هستند و با بیمه بازرگانی متفاوت هستند. سه منبع اصلی مقررات بیمه ایران قانون تاسیس بیمه مرکزی ایران و بیمه‌گری که بعد عمومی حقوق بیمه را مقررات گذاری کرده است؛ قانون بیمه مصوب 1316 که جنبه خصوصی بیمه را در بر می‌گیرد و آیین‌نامه‌های شورای عالی بیمه که اکثریت آن مربوط به بعد عمومی بیمه است

در بعد خصوصی قراردادهای بیمه به دو دسته‌ی قراردادهای بیمه جبرانی و بیمه سرمایه گذاری تبدیل می‌شوند. در نوع اول هدف از انعقاد این قرارداد جبران خسارت زیان‌دیده و یا بازگرداندن وی به وضعیت پیش از ورود زیان است اما در بیمه‌های سرمایه‌گذاری مانند بیمه عمر و بیمه حوادث هدف بیمه‌گر کسب سود است. بیمه تکیه‌گاه مناسبی است که افراد آسوده خاطر باشند که در زمان بحران و ورود خسارت، بیمه به یاری آنها خواهد آمد و بخش عظیمی از خسارات و ضررهای وارده به آنها را جبران خواهد کرد.